Kryteria wyjścia z ED

[Ilta]

Wysyłałam dziś e-mail z nimi, więc przekopiuję i dla Was

Na podstawie "Terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń odżywiania" Cordery, Waller i in. Strona 346.

Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie "czy jestem już wyleczona w zupełności".
Główną zasadą jest stwierdzenie, że pacjent nie zagraża swojemu życiu oraz przesunął przekonania ze spolaryzowanych (myślenie czarno-białe), do metody "złotego środka" (czyli w kategoriach, powiedzmy, szarnych, nie skrajnych).

Wedle książki o tym ,czy nie ma się już ED decydują zarówno miary obiektywne (wynik kwestrionariusza zaburzeń odżywiania, skali depresji czy lęku) jak i miary kliniczne.

Miary te to:

1. nie spełnianie kryteriów chorobowych DSM-IV dla zaburzeń odżywiania,
2. nieobecność zachowań takich jak restrykcje, kompulsywne objadanie się, wymioty, stosowanie środków przeczyszczających czy nadmierna aktywność fizyczna,
3. stabilne BMI, wyższe niż minimalny poziom niezbędny do miesiączkowania,
4. nie występowanie nadmiernej koncentracji na odżywianiu, sylwetce i masie ciała,
5. stabilny i pogodny nastrój,
6. wielowymiarowa samoocena odnosząca się do czegoś innego, niż tylko sylwetki i ciała,
7. nie odczuwanie przemożnej potrzeby schudnięcia,
8. nie odczuwanie wyolbrzymionych obaw dotyczących przytycia,
9. brak zaburzonego obrazu własnego ciała,
10. świadomość prawidłowej masy ciała do wieku i wzrostu,
11. umiejętność zidentyfikowania swoich emocji, ich tolerowania i reagowania w sposób nie destrukcyjny a zwłaszcza poprzez jedzenie (możliwe że u Ciebie to może być nie załatwione, skoro miewasz napady),
12. nie zastępowanie jednego zaburzenia innym (np. samookaleczaniem, nadmiernym piciem alkoholu itp)
13. brak poczucia braku kontroli nad jedzeniem,
14. urozmaicona dieta z produktami ze wszystkich grup oraz tymi, których się wcześniej obawiałaś,
15. jedzenie regularnych posiłków i przekąsek pomiędzy nimi,
16. brak występowania kompensacji spożycia alkoholu w postaci ograniczania ilości przyjmowanych pokarmów (tu bym jednak się nieco sprzeczała, bo dla mnie nie ma nic zdrożnego w tym, że jak na wieczór planujemy picie wysokokalorycznych drinków, to w ciągu dnia jemy regularnie, ale niskokalorycznie. Zakładam że chodzi im o to, że nic nie jemy w ciągu dnia lub wymiotujemy co zjemy, bo wieczorem będzie wysokokaloryczny alkohol.Skrajność po prostu),
17. powrót do stabilnej masy ciała,
18. poprawa (warto zaznaczyć, że tylko poprawa, bo niektóre rzeczy są nieodwracalne) czynności jelit, lepszy stan skóry i paznokci, wzrost koncentracji i tolerancji na zmienne temperatury a także obniżony (w pewnym stopniu lub zupełnie) poziom depresji,
19. przejawianie zainteresowania pracą, nauką, związkami, przyjaciółmi i zainteresowaniami,
20. unikanie stronienia od towarzystwa (zwłaszcza jeśli powodem jest znalezienie się w sytuacji, gdzie będą oni widzieć jak coś jemy lub jeśli jest to spowodowane strachem przed oceną naszego wyglądu),
21. ogólna poprawa relacji z bliskimi (w subiektywnym lub obiektywnym odczuciu),
22. zainteresowanie nawiązywaniem kontaktu z innymi osobami, niż tylko chorującymi na ED,
23. osiąganie lub dążenie do osiągania wyznaczonych celów krótko i długoterminowych związanych z wyjściem z ED.

[Creepy Ginger Watcher]

O boże, nigdy chyba z tego nie wyjdę Nie, no OK. Dluuuuuga praca przede mną, byle bym zdążyła przed emeryturą. Bo tylko ten jeden jedyny ostatni punkt mnie dotyczy, a reszta niestety...

---------- Dopisano o 22:04 ---------- Poprzedni post napisano o 22:03 ----------

Dzięki Ilta, to bardzo ciekawe i na pewno się przyda w walce

[tapetka22]

tu chyba nie ma osoby która choć 1 z tej listy nie ma...

[Dekas]

Napisane przez Ilta

Wysyłałam dziś e-mail z nimi, więc przekopiuję i dla Was

Na podstawie "Terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń odżywiania" Cordery, Waller i in. Strona 346.

Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie "czy jestem już wyleczona w zupełności".
Główną zasadą jest stwierdzenie, że pacjent nie zagraża swojemu życiu oraz przesunął przekonania ze spolaryzowanych (myślenie czarno-białe), do metody "złotego środka" (czyli w kategoriach, powiedzmy, szarnych, nie skrajnych).

Wedle książki o tym ,czy nie ma się już ED decydują zarówno miary obiektywne (wynik kwestrionariusza zaburzeń odżywiania, skali depresji czy lęku) jak i miary kliniczne.

Miary te to:

1. nie spełnianie kryteriów chorobowych DSM-IV dla zaburzeń odżywiania,
2. nieobecność zachowań takich jak restrykcje, kompulsywne objadanie się, wymioty, stosowanie środków przeczyszczających czy nadmierna aktywność fizyczna,
3. stabilne BMI, wyższe niż minimalny poziom niezbędny do miesiączkowania,
4. nie występowanie nadmiernej koncentracji na odżywianiu, sylwetce i masie ciała,
5. stabilny i pogodny nastrój,
6. wielowymiarowa samoocena odnosząca się do czegoś innego, niż tylko sylwetki i ciała,
7. nie odczuwanie przemożnej potrzeby schudnięcia,
8. nie odczuwanie wyolbrzymionych obaw dotyczących przytycia,
9. brak zaburzonego obrazu własnego ciała,
10. świadomość prawidłowej masy ciała do wieku i wzrostu,
11. umiejętność zidentyfikowania swoich emocji, ich tolerowania i reagowania w sposób nie destrukcyjny a zwłaszcza poprzez jedzenie (możliwe że u Ciebie to może być nie załatwione, skoro miewasz napady),
12. nie zastępowanie jednego zaburzenia innym (np. samookaleczaniem, nadmiernym piciem alkoholu itp)
13. brak poczucia braku kontroli nad jedzeniem,
14. urozmaicona dieta z produktami ze wszystkich grup oraz tymi, których się wcześniej obawiałaś,
15. jedzenie regularnych posiłków i przekąsek pomiędzy nimi,
16. brak występowania kompensacji spożycia alkoholu w postaci ograniczania ilości przyjmowanych pokarmów (tu bym jednak się nieco sprzeczała, bo dla mnie nie ma nic zdrożnego w tym, że jak na wieczór planujemy picie wysokokalorycznych drinków, to w ciągu dnia jemy regularnie, ale niskokalorycznie. Zakładam że chodzi im o to, że nic nie jemy w ciągu dnia lub wymiotujemy co zjemy, bo wieczorem będzie wysokokaloryczny alkohol.Skrajność po prostu),
17. powrót do stabilnej masy ciała,
18. poprawa (warto zaznaczyć, że tylko poprawa, bo niektóre rzeczy są nieodwracalne) czynności jelit, lepszy stan skóry i paznokci, wzrost koncentracji i tolerancji na zmienne temperatury a także obniżony (w pewnym stopniu lub zupełnie) poziom depresji,
19. przejawianie zainteresowania pracą, nauką, związkami, przyjaciółmi i zainteresowaniami,
20. unikanie stronienia od towarzystwa (zwłaszcza jeśli powodem jest znalezienie się w sytuacji, gdzie będą oni widzieć jak coś jemy lub jeśli jest to spowodowane strachem przed oceną naszego wyglądu),
21. ogólna poprawa relacji z bliskimi (w subiektywnym lub obiektywnym odczuciu),
22. zainteresowanie nawiązywaniem kontaktu z innymi osobami, niż tylko chorującymi na ED,
23. osiąganie lub dążenie do osiągania wyznaczonych celów krótko i długoterminowych związanych z wyjściem z ED.

co mi to z tego wyszło ?
eh...

---------- Dopisano o 00:57 ---------- Poprzedni post napisano o 00:55 ----------

a kryterium czego jest maksymalne wkurzenie na siebie i swoje zachowanie oraz totalne znużenie chorobą?

[Ilta]

Hmmm...Czy ja wiem czy to takie nieosiągalne ? Te kryteria są do dookreślenia dla każdej osoby. Same zobaczcie na słowa - "nadmierne","wyolbrzymion e","przemożne". To są rzeczy bardzo subiektywne. Jakbym miała dopasować do siebie to stwierdzam, że wszystkie punkty zasadniczo się zgadzają. A każdy może dotyczyć w niewielkim stopniu też osób zdrowych. Np.
Nadal czuję obawę, że mogłabym przytyć - zwłaszcza podczas ciąży. Tyle że ta obawa nie jest wyolbrzymiona, nie przytłacza mnie, nie powoduje lęku panicznego a jedynie takie obawy jakie, jak widzę, ma każda kobieta w tej sprawie - obawiam się, ale w taki sposób, że chcę zwrócić baczniejszą uwage na tę sprawę, a nie poświęcić się jej totalnie. Myślę i zauważam, że czuję taką obawę, jak każda normalna dziewczyna - nie chciałabym, chociażby dlatego, że musiałabym wydać dużo pieniędzy na nowe ciuchy a potem jeść mniej i ćwiczyć, a mi się nie chce
Stabilny i pogodny nastrój - walczyłam o to latami. Jeszcze pół roku temu przynajmniej raz w tygodniu leżałam w łóżku z obwieszczeniem, że życie generalnie jest do kitu a ja nie mam ochoty z tego łóżka wstawać.
Od ponad miesiąca mogę zaś powiedzieć, że się udało Nadal jestem pesymistką i mam mroczne wizje wielu rzeczy (), ale przestało to warunkować mój nastrój. Umiem powiedzieć, że przesadzam i lubię pomarudzić, ale generalnie wstaję rano z ochotą i kładę się z zadowoleniem. W smutek i żal wpędzają mnie tylko naprawdę obiektywnie smutne sytuacje - pogrzeb, strata... a nie codzienne życie.
To było w sumie najtrudniejsze.
Z tej całej listy polemizuje sobie tylko z tym alkoholem - naprawdę sądzę, że im chodziło o zachowania skrajne, bo nie wierzę, że złym jest i diagnostycznym, jeżeli mając w perspektywie 2 piwa po 250kcal każdy wieczorem - zje się lżejsze śniadanie i mniejszy obiad. A tak robię, żeby wyjść na te 2000-2500kcal maks lub coś obok tego,mam stabilną wagę a jak mi nie wyjdzie i zjem dużo oraz wypiję dużo, to nie wpadam w panikę ale zachwycona też nie jestem - tak po prostu.

---------- Dopisano o 09:01 ---------- Poprzedni post napisano o 08:57 ----------

Napisane przez Dekas

co mi to z tego wyszło ?
eh...

---------- Dopisano o 00:57 ---------- Poprzedni post napisano o 00:55 ----------

a kryterium czego jest maksymalne wkurzenie na siebie i swoje zachowanie oraz totalne znużenie chorobą?

Pod które z kryteriów to podchodzi ? Chyba stabilny i pogodny nastrój

[Ervisha]

ogólna poprawa relacji z bliskimi??? A co jak bliscy sa w stosunku do Ciebie ordynarni i przeszkadzam im tym ze oddychasz ?

[Ilta]

Napisane przez Ervisha

ogólna poprawa relacji z bliskimi??? A co jak bliscy sa w stosunku do Ciebie ordynarni i przeszkadzam im tym ze oddychasz ?

Na innych nie masz wpływu - im chodzi jaki Ty masz stosunek do innych. Jeśli np. unikasz bliskości, wychodzenia z przyjaciółmi a do ludzi podchodzisz z pozycji zaczepno-obronnej, to nie jest dobrze.
A jak ktoś do Ciebie tak podchodzi i jest Ci przykro, ale nie rzutuje to na pocieszaniu się w jakiś sposób jedzeniem - to już inna sprawa.

[Dekas]

Stanowczo stwierdzam izli moja choroba
jest nudna, zbedna i mnie wkurza
bo za nic nie pasuje do mojego zycia
ktore jest notabene za☠☠☠iste

[201607040946]

Połowę już moge potwierdzić. Nie tylko dlatego, że mi dobrze. Dlatego, że... hmm... coś pękło we mnie i robię to, na co zawsze miałam ochotę. Dlatego nie skupiam się na jedzeniu. Pisałam już na kompulsywnym, że gdybym teraz nie miała głowy zaprzątniętej czym innym, chudnięcie cieszyłoby mnie bardziej. A tak... Wiem, że już mam normalną wagę, rozumiem to. Zresztą, długa droga przede mną, ale myślę, że pierwsze kroki za mną.