6 lat i coś dalej?

[Mariolccia]

Cześć dziewczyny! Zazwyczaj nie piszę, bo nie rozmawiam o swoich problemach nawet z najbliższymi, ale tym razem, niestety, muszę prosić o radę. Jestem w związku od 6 lat. Zaręczona od roku, ślub planowany na grudzień. I jestem coraz bardziej rozczarowana swoim związkiem. Wszystko jest nie tak. Mam wrażenie, że albo mamy różne poglądy na życie, albo po prostu to ja za dużo myślę o tym wszystkim i dostrzegam same złe sytuacje.

Bardzo marzyłam o założeniu rodziny, o wspólnym, takim normalnym życiu - mieszkaniu razem, zarabianiu na dom, o jakichś kłótniach o głupoty, z których moglibyśmy się później śmiać, ot, taka rutyna i zwyczajna zwyczajność. Jednak od pewnego czasu czuję, że coś jest nie tak. Nie do końca umiem to wyjaśnić. Zaczynam czuć barierę między nami. I jest mi ciężko na sercu, bo coraz bardziej się od siebie odsuwamy, nie rozmawiamy ze sobą prawie wcale, widujemy się tylko w weekendy, chociaż mieszkamy od siebie może z 2km. Dla mnie to za mało. Próbowałam o tym porozmawiać, ale on twierdzi, że ma dużo nauki i musi się uczyć. Stwierdziłam, że rozumiem, bo po pracy jest się zmęczonym i do tego projekty, sesja, itd.. Spoko. Jednak miałam w tę sobotę tylko jeden egzamin, więc już około 13 byłam w domu i myślałam, że jakoś spędzimy czas razem. Pogadamy, pójdziemy na spacer, ugotujemy coś. Już rano mówiłam, żeby zrobił, co ma do południa i po południu, żebyśmy razem coś porobili. A jak przyszłam to on nagle przypomniał sobie, ze ma projekty, mnóstwo nauki i że do południa to zdążył tylko poćwiczyć i cośtam. No spoko, wzięłam się więc za sprzątanie, gotowanie, bo siostra miała przyjść wieczorem, jakoś zapełniłam sobie czas, a on uczył się... przez godzinę. A później grał w grę na fb. Było mi przykro, o czym mu powiedziałam i poprosiłam, zebyśmy w niedzielę chociaż pobyli razem. I jak się łatwo domyślić - nic z tego. A! Nie - zabrał mnie do kina. Lubię kino, ale mam już dość tej elektroniki wokół, czy to coś złego, że chciałabym spędzić czas na jakimś spacerze albo poleżeć i pogadać o minionym tygodniu, zaplanować coś wspólnego...?

W ogóle czuję się jak jakaś stara, rozżalona, pełna goryczy i pretensji baba. Wydaje mi się, że wszystko sobie wymusiłam i pluję sobie teraz w brodę, że mogłam ani słowa nie pisnąć o ślubie i w ogóle żyć sobie w jakimś świecie pełnym złudzeń, że wszystko jest ok. A moze jest ok, tylko ja przesadzam? Chociaż z drugiej strony czuję się niedoceniona, zaniedbana, jak powietrze. Czuję się jak ktoś z kim się nie rozmawia, ale ewentualnie tańczy, przytula, śpi. A najgorsze jest to, że wszyscy widzą to tak, że to ja przesadzam. I sama mam czasem wrażenie, ze tak jest, ale z drugiej strony...
Wiecie, 6 lat to mnóstwo historii i tych dobrych i tych złych. To są te ostatnie chwile, kiedy możemy jeszcze się wycofać. Później trzeba będzie nauczyć się żyć wspólnie, a ja się właśnie boję, że takie życie nie będzie mi odpowiadać, że będę taką "męczennicą", zajmującą się domem, próbującą wychować wyimaginowane dzieci, domagającą się uwagi mężczyzny, który wciąż i wciąż ma inne zajęcia. Z drugiej strony lubię z nim przebywać, bo czasem dobrze się bawimy,jak coś zorganizuję albo po prostu kiedy razem coś gotujemy, wychodzimy.
Tak, próbowałam rozmawiać o swoich uczuciach, próbowałam coś zmienić w sobie, próbowałam wsłuchac się w siebie i odpowiedzieć sobie na pytania. Nie raz myślałam o rozstaniu, nie raz powiedziałam o słowo za dużo, nie raz go skrzywdziłam jakimś słowem czy zachowaniem, co mnie gryzie, bo może to są właśnie skutki tego wszystkiego. W głowie mam niesamowity mętlik. Teoretycznie jest ok, ale czuję taki niepokój w sobie. Mam wrażenie jakbym stała na rozdrożu i bardzo żałuję, że nie przemyślałam tego dużo wcześniej. Nie wiem, nie wiem, nie wiem...
Przesadzam czy mam prawo czuć się w ten sposób?

[barbarossan]

Ile macie lat?
Czy ty pracujesz?
Kto bardziej chciał "zaręczyn i ślubu"?
Mieszkaliście kiedys z sobą?
Jak on w ogóle widzi waszą przyszłość, chcecie dzieci?
Po co godziłaś się na zaręczyny skoro kłóciliście się, myślałaś o rozstaniu, krzywdziłaś go itd?

napisałaś że CZASEM dobrze się bawicie wiesz, to CZASEM to za mało na ślub i wspólne życie

Co jest tak na prawdę Twoim problemem to że Tż nie ma czasu i /lub ochoty spędzać z Tobą weekendów, dlaczego nie spotykacie się w tygodniu skoro tak blisko siebie mieszkanie ?
Tak czytając to, to ja nie widzę w tym opisie pary z 6 letnim stażem, a dwójkę nastolatków która się " dociera"

ślub nie zmieni nagle waszego życia w sielankę.

[CarycaKatarzynaI]

Ja się nie dziwię, że masz wątpliwości, bo:
- 6 lat to bardzo długo moim zdaniem. Takie chodzenie jak w szkole średniej
- dodatkowo mieszkacie osobno

Jak dla mnie to jest: 'jesteśmy ze sobą, bo już tyle czasu minęło i szkoda tego burzyć.'

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez Mariolccia

Cześć dziewczyny! Zazwyczaj nie piszę, bo nie rozmawiam o swoich problemach nawet z najbliższymi, ale tym razem, niestety, muszę prosić o radę. Jestem w związku od 6 lat. Zaręczona od roku, ślub planowany na grudzień. I jestem coraz bardziej rozczarowana swoim związkiem. Wszystko jest nie tak. Mam wrażenie, że albo mamy różne poglądy na życie, albo po prostu to ja za dużo myślę o tym wszystkim i dostrzegam same złe sytuacje.

Bardzo marzyłam o założeniu rodziny, o wspólnym, takim normalnym życiu - mieszkaniu razem, zarabianiu na dom, o jakichś kłótniach o głupoty, z których moglibyśmy się później śmiać, ot, taka rutyna i zwyczajna zwyczajność. Jednak od pewnego czasu czuję, że coś jest nie tak. Nie do końca umiem to wyjaśnić. Zaczynam czuć barierę między nami. I jest mi ciężko na sercu, bo coraz bardziej się od siebie odsuwamy, nie rozmawiamy ze sobą prawie wcale, widujemy się tylko w weekendy, chociaż mieszkamy od siebie może z 2km. Dla mnie to za mało. Próbowałam o tym porozmawiać, ale on twierdzi, że ma dużo nauki i musi się uczyć. Stwierdziłam, że rozumiem, bo po pracy jest się zmęczonym i do tego projekty, sesja, itd.. Spoko. Jednak miałam w tę sobotę tylko jeden egzamin, więc już około 13 byłam w domu i myślałam, że jakoś spędzimy czas razem. Pogadamy, pójdziemy na spacer, ugotujemy coś. Już rano mówiłam, żeby zrobił, co ma do południa i po południu, żebyśmy razem coś porobili. A jak przyszłam to on nagle przypomniał sobie, ze ma projekty, mnóstwo nauki i że do południa to zdążył tylko poćwiczyć i cośtam. No spoko, wzięłam się więc za sprzątanie, gotowanie, bo siostra miała przyjść wieczorem, jakoś zapełniłam sobie czas, a on uczył się... przez godzinę. A później grał w grę na fb. Było mi przykro, o czym mu powiedziałam i poprosiłam, zebyśmy w niedzielę chociaż pobyli razem. I jak się łatwo domyślić - nic z tego. A! Nie - zabrał mnie do kina. Lubię kino, ale mam już dość tej elektroniki wokół, czy to coś złego, że chciałabym spędzić czas na jakimś spacerze albo poleżeć i pogadać o minionym tygodniu, zaplanować coś wspólnego...?

W ogóle czuję się jak jakaś stara, rozżalona, pełna goryczy i pretensji baba. Wydaje mi się, że wszystko sobie wymusiłam i pluję sobie teraz w brodę, że mogłam ani słowa nie pisnąć o ślubie i w ogóle żyć sobie w jakimś świecie pełnym złudzeń, że wszystko jest ok. A moze jest ok, tylko ja przesadzam? Chociaż z drugiej strony czuję się niedoceniona, zaniedbana, jak powietrze. Czuję się jak ktoś z kim się nie rozmawia, ale ewentualnie tańczy, przytula, śpi. A najgorsze jest to, że wszyscy widzą to tak, że to ja przesadzam. I sama mam czasem wrażenie, ze tak jest, ale z drugiej strony...
Wiecie, 6 lat to mnóstwo historii i tych dobrych i tych złych. To są te ostatnie chwile, kiedy możemy jeszcze się wycofać. Później trzeba będzie nauczyć się żyć wspólnie, a ja się właśnie boję, że takie życie nie będzie mi odpowiadać, że będę taką "męczennicą", zajmującą się domem, próbującą wychować wyimaginowane dzieci, domagającą się uwagi mężczyzny, który wciąż i wciąż ma inne zajęcia. Z drugiej strony lubię z nim przebywać, bo czasem dobrze się bawimy,jak coś zorganizuję albo po prostu kiedy razem coś gotujemy, wychodzimy.
Tak, próbowałam rozmawiać o swoich uczuciach, próbowałam coś zmienić w sobie, próbowałam wsłuchac się w siebie i odpowiedzieć sobie na pytania. Nie raz myślałam o rozstaniu, nie raz powiedziałam o słowo za dużo, nie raz go skrzywdziłam jakimś słowem czy zachowaniem, co mnie gryzie, bo może to są właśnie skutki tego wszystkiego. W głowie mam niesamowity mętlik. Teoretycznie jest ok, ale czuję taki niepokój w sobie. Mam wrażenie jakbym stała na rozdrożu i bardzo żałuję, że nie przemyślałam tego dużo wcześniej. Nie wiem, nie wiem, nie wiem...
Przesadzam czy mam prawo czuć się w ten sposób?

ile macie lat i czemu ze sobą nie zamieszkacie?
ja mam dziwne wrażenie, że jesteście dosyć młodzi mimo długiego stażu i facet widzi, że to nie to. wasze drogi mogły się z lekka rozjechać, bo dojrzeliście i na pewno się zmieniliście. ale po tym co piszesz, mocno zastanowiłabym się nad ślubem.

[Nameria]

Przyłączam się do dziewczyn, dlaczego ze sobą nie mieszkacie?
Dlaczego planujesz ślub z kimś kogo tylko widujesz?
Dlaczego chcesz brać ślub jeśli nie do końca wam się układa?

[Elfir]

Dzieci, gdzie wam się tak spieszy?

[Lexie]

Branie ślubu w takiej sytuacji jest co najmniej nierozsądne...

[barbarossan]

Szkoda, że autorka założyła wątek i poszła chyba w kimę
Myślę, że ślubu i tak nie odwoła bo przywiązanie, przyzwyczajenie, rodziny się znają, wstyd będzie

[NattiTt]

no tak, bo mniejszy wstyd się rozwieść niż odwołać ślub