|
Dot.: Dlaczego zdradziłaś?
Ech
Głupia byłam, żałuj strasznie i męczy mnie to bardzo...
Przeżywaliśmy troche kryzys, zrobiło się nudno a potem ja wyjechałam na stypendium. Stwiedziłam, że fajnie, bo od siebie odpoczniemy, zatęsknimy, znowu zaiskrzy. Ale stało się odwrotnie. Mój chłopak faktycznie tęsknił, a ja poznałam nowych ludzi. Dzwonił codziennie, smutny i stęskniony, a ja... miałm go dosyć. Zaczęło mnie to drażnić- takie niemęskie.
Jestem dosyć atrakcyjna, wzbudzałam zainteresowanie facetów i podobało mi się to, bo juz prawie zapomniałam jak to jest flirtować i podobać się innym. We flircie zbliżałam się coraz bliżej granicy, aż w końcu ją przekroczyłam i pocałowałam się z innym. A potem jeszcze z dwoma, w jednym się zakochałam.
Nie chciałam wracac do Polski, czułam że miłość do mojego chłopaka się skończyła. Ale rozsądek zwyciężył, wróciłam, męczyłam się potwornie (byliśmy zaręczeni), próbowalismy ułożyc wszystko na nowo, bardzo pomogła mi mama. Powiedziała mi , że mam się zmusić, przypominać sobie za co go kochałam, bo gdy kończy się miłość, czyli stan, trzeba zacząć działać, czyli kochać. I zaczęłam kochać. Było ciężko, ale udało się. Teraz jesteśmy razem, po ślubie i ciągle żałuję tego co się stało.
Próbuję o tym zapomnieć, wyspowiadałam się, przepraszałam mojego męża za zachowanie ogólnie, na stypendium, ale nie powiedziałam mu o tym. On mnie kocha niesamowicie mocno i powiedzienie mu o zdradzie ulżyłoby mi ale byłoby przerzuceniem odpowiedzialności na niego, na zasadzie teraz to Twoja decyzja, wybaczysz mi czy nie.
Siedzi to we mnie i myślę sobie że to taka trochę moja kara.
|