[Nefrytka]

W sumie zamelduję się tutaj, co mi szkodzi. Chociaż najprawdopodobniej będę tylko podglądaczem, a nie aktywnym użytkownikiem.

Ja zawsze miałam problem, bo mając 14-15-16 lat, w ogóle nikt mnie nie interesował. Gdy ja byłam w fazie emo 'nikt mnie nie rozumie' i wyróżniałam się wśród rówieśników, przestałam się przejmować, bo zawsze byłam dziwna.
Nigdy też nie rozumiałam fascynacji męskim ciałem, jeżeli już, to szukałam w facetach bardziej 'dziewczecych' cech. Oglądanie dziewczyn wydawało się normalne - interesuje mnie moda i uroda, więc patrzę.
A potem poznałam niesamowitą dziewczynę, która mi wywróciła cały świat do góry nogami i już wiedziałam co jest ze mną 'nie tak'.
Jest mi wciąż ciężko to przyznać. Ale wyłamałam się na wakacjach i powiedziałam mojej siostrze. Potem poszło lawinowo i jedyna osoba z rodziny, która nie wie, to mój ojciec. Straszny homofob, notabene.
Miło jest jednak usłyszeć "jak ja bym mogła przestać cię kochać?" od własnej matki, gdy byłam przerażona tym, jak zareaguje.
W szkole nikt nie wie i nie musi, stwierdziłam, że dokończę III liceum w spokoju.