[asiulka123]

Czytając posty w tym wątku odnajduję siebie. Też nieśmiała, nieco zakompleksiona, nie potrafię zagadać do chłopaka, który bardzo mi się podoba, ani nawet uśmiechnąć czy popatrzeć na niego, dać mu jakiś znak, że mi sie podoba. W obecności "obiektu" zawsze ogarnia mnie dosłowny paraliż, nawet jeśli obok mnie jest najlepsza koleżanka to sam fakt, że w poblizu jest chłopak, który mi się podoba, sprawia, że nie potrafię powiedzieć nic sensownego nawet do niej samej . Ostatnio podoba mi się chłopak, którego często widuje w autobusie, stoi praktycznie obok mnie. Raz spojrzałam mu w oczy, gdy stał na przeciwko mnie i właściwie to czuje sie nawet dumna z siebie, że nie odwróciłam głowy w druga stronę Na ogól jednak jest tak, że odwracam sie w druga stronę i udaje, że mnie nie interesuje, choć wcale tak nie jest Wiem, że chłopak jest starszy o kilka lat ode mnie, studiuje ten sam kierunek, na tej samej uczelni co ja, więc potencjalnie temat do rozmowy jest. Sama tez nie wiem, jak sprawdzić czy mu się podobam. Walczę z nieśmiałością i można powiedzieć, że mam jakieś małe sukcesy. Próbowałam dac mu do zrozumienia, że mi się podoba, odgraniając włosy . Zauważył to. Innym razem stał w troche dalszej odległości ode mnie w autobusie i podczas jazdy zerkał na mnie. Raz inna koleżanka przedstawiała mnie swojej koleżance, a ten chłopak stojący tuz obok mnie tak, próbował usłyszeć jak mam na imię, gdy cicho i nieśmiało wypowiedziałam je, tak jakby próbował sie przyblizyć. Jak poznać, że podobam sie facetowi? Na pewno, gdybym była w jakiś sposób chocby częsciowo o tym przekonana, byłabym pewniejsza siebie.Ja nie potrafię wykorzystać wielu sprzyjających okoliczności i po prostu do niego zagadać .